Waterschap Limburg doodde 15 bevers (4)

Waterschap Limburg doodde 15 bevers

Het Waterschap Limburg doodde in de eerste vier maanden van dit jaar 15 bevers. In een persbericht zette Waterschap Limburg (WL) de noodzaak daarvan uiteen. (zie blog van 24 april)  Op de vele vragen die er bij mij nog overbleven kreeg ik uitgebreid antwoord. Te uitgebreid om dat in één blog te proppen, dus ik doe dat in delen.

In blog 1 ging het over de wijze van vangen en doden. In blog 2 over de situatie in Obbicht die aanleiding gaf om  bevers te vangen. In deel 3 vertelde ik over mijn ervaringen met de bevers in Obbicht.

In dit blog werp ik de vraag op: Wat doen we met gevangen/gedode bevers?

In het laatste blog wil ik graag nadenken over de toekomst van de bevers in Nederland en met name in Limburg.

Al lang voordat de provincie Limburg besloot dat er in uiterste noodzaak bevers mogen worden gedood kwam een restaurant met een recept om bevervlees klaar te maken en potentiële klanten te trekken. Het lijkt er niet van te komen.

“Dat ligt nogal gevoelig”, meldde de woordvoerster van WL mij, “we gaan niet promoten om er beverstoofpot van te maken.” Dat snap ik, want de vorige voorzitter van (toen nog) Waterschap Roer en Overmaas Jan Schrijen opperde eens om bevervlees als streekproduct op het menu te zetten. Hij wierp gewoon de knuppel maar eens in het hoenderhok. Daar kwam de nodige kritiek op.

Wat is er dan wel gebeurd met de gedode bevers?

Het Waterschap kreeg een verzoek van het Fries Museum om bevers te mogen opzetten. Twee dode dieren zijn richting Friesland gegaan.

Vanuit het RIVM (Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu) kwam de vraag om bevers te mogen onderzoeken op tularemie, de hazenpest. Tularemie is een ziekte die van dier naar mens kan overgaan. In Nederland is de ziekte lang niet aangetoond, maar sinds 2013 worden in Nederland besmette hazen gevonden en is een aantal gevallen van tularemie bij mensen beschreven.

Ook bevers, knaagdieren net als hazen, kunnen deze ziekte krijgen. Ik heb in het veld nooit bevers gezien die verschijnselen van deze ziekte vertoonden, maar wel eens een foto gezien van een ziek dier. Dat zag er vreselijk uit.

Het RIVM zag nu de kans om te onderzoeken of bevers deze ziekte bij zich dragen. Een flink aantal van de dode bevers is voor onderzoek naar het instituut toegegaan. De uitslagen zijn nog niet bekend.

Ook zijn enkele dode bevers afgevoerd voor destructie. Dat vind ik een minder goede oplossing. “Dat ligt nogal gevoelig”, geldt wat mij betreft ook hiervoor. Ik vind het zonde van het vlees.

Als na 1 september weer bevers worden gevangen is doden voorlopig even niet aan de orde. Engeland heeft aangegeven hun beverpopulatie genetisch te willen versterken. Twee of drie beverfamilies kunnen dan mogelijk de Noordzee worden overgebracht. ARK Natuurontwikkeling is al maanden bezig om al het papier- en regelwerk dat bij deze verhuizing komt kijken in orde te maken, het gaat zomaar niet.

Natuurlijk is dit geen blijvende oplossing. Als er geen dode dieren meer naar het RIVM en naar Engeland gaan, wat doen we dan?

Teruggeven aan de natuur is een optie. “Dood doet leven” een slogan van ARK is bij velen al bekend. Kadavers vormen  een laatste schakel in een ingenieuze voedselketen. De dood van het ene dier, betekent het (over)leven voor een ander dier. Veel mensen schrikken echter van een dood dier nabij hun wandelpad, het is in Nederland niet echt gebruikelijk om kadavers te laten liggen. Toch zouden dode bevers heel goed als voedsel terug de natuur in kunnen, ver weg verscholen onder struikgewas, waar mensen er niet van schrikken.

Bevers op het menu vind ik niet zo’n gek idee. Het moet dan wel goed geregeld worden. Als restaurants het gaan aanbieden, bestaat er kans op stroperij. Dan kan er geld worden verdiend aan illegaal verkregen vlees, dat moet niet. Dat is ook de opstelling van Provincie en Waterschap, het vlees mag niet worden vermarkt. Terecht!

Maar als ik kijk naar de grote grazers van natuurorganisaties, die worden na een goed leven aangeboden als natuurvlees of wildernisvlees. Enkele provinciale landschappen doen dat al en volgens mij deed NatuurMonumenten dat in het verleden ook via de EMTE-supermarkten. Wat is er mooier dan het bevervlees op die manier, goed gecontroleerd, eerlijk, veilig en zonder winstoogmerk aan te bieden aan de consument? Dan kan de restauranthouder en de particulier het op een verantwoorde manier kopen. Ik hoop dat naar een oplossing wordt gezocht in deze richting en denk echt niet dat dat te “gevoelig” ligt.

Het laatste wat ik wil is dat beverkadavers naar de destructieoven gaan.