dinsdag 1 maart 2016

De kracht van water


Het is niet eens zulk extreem hoog water geweest; toch is de impact ten zuiden van het Limburgse dorp Maasband enorm. Drie flinke happen zijn er uit de weilanden op de oostoever van de Maas genomen. Bij de grootste inham, ik schat wel 15 meter diep, hebben het weggespoelde zand en grind een beverburcht bedolven.
Kijk op http://www.waterpeilen.nl/ bij 2 maart voor uitleg van dit fenomeen. 

De bevers woonden hier in een bijzonder onderkomen, de uitgang van een niet meer gebruikte rioolbuis. Een deel was van ijzer, een ander deel van beton. De gaten hadden ze provisorisch gedicht met planten en takken. Op mijn blog van 25 september 2012 schrijf ik hierover. Zie ook bijgaande foto: 

 

Deze burcht was al die tijd al sterk onderhevig aan de wisselende waterstanden in de Maas. De Maas is een regenrivier en kan enorme hoge pieken bereiken. Maar niet eerder gebeurde wat ze nu overkwam. Hun hele burcht is nu bedolven onder het meegesleurde zand en grind. Natuurlijk waren de bevers op dat moment niet in hun burcht, want het hoge water had hen daaruit allang verdreven. In de buurt zijn aan beide zijden hoge oevers, waar ze holen kunnen maken. Daar hebben ze alternatieve onderkomens.

Het water is nog steeds te hoog om terug te keren in de burcht en stroomt met flinke kracht. Alles ligt onder de rotzooi, een grauw en troosteloos gezicht. Heel veel riet en takken, maar helaas ook veel zwerfvuil. 

Het is de vraag of de bevers hun burcht weer in gebruik kunnen nemen als het water is gezakt. Bevers zijn sterke gravers en harde werkers, dus wie weet graven ze de voordeur weer open.

Ze hebben het drama in ieder geval wel overleefd. Overal zijn verse sporen te zien, die na de crash zijn gemaakt. Aan de overkant, op de Belgische oever, steekt een pas afgekloven tak uit een hol zie ik met mijn verrekijker. 









Ongeveer twee kilometer noordwaarts is een andere beverburcht weggevaagd. Je houdt het niet voor mogelijk, maar hier is het nog troostelozer. Behalve aangespoeld zwerfvuil is hier ook sprake van illegale stort. Tuinafval, huisraad en zakken met plastic buizen zijn hier 'gewoon' over de rand gekieperd. In mijn blog van 13 maart 2012 beschreef ik deze plek. Toen zag het er nog redelijk uit, nu is het een gore bende. 


Bevers trekken zich daar blijkbaar niets van aan. Ze gaan gewoon hun weg, op zoek naar voedsel. Met hun dubbele paspoort wonen ze momenteel zowel in Nederland als in België. Op de oevers waar het water zich al heeft teruggetrokken liggen pas afgekloven knaaghoutjes. 
De tandafdrukken op de takjes variëren in breedte. Hier is dus sprake geweest van voortplanting, constateer ik, want jonge bevers hebben smallere tanden.

Hogerop in het weiland liggen nog wat takken van de hoogwaterperiode en zelfs hoog aan een boomstam zie ik knaagsporen, zogenoemde proefplekjes. Hier en daar is een stukje schors geproefd. Er is een ingestort hol te zien, maar dat kan ook wel van vòòr het hoge water zijn. Diverse wissels op de steile oever leiden naar de akker. Hier heeft mais gestaan waar de bevers in het najaar lekker van hebben gesnoept. 

De burcht is niet meer te vinden, of zie ik daar toch nog een restje tussen de rotzooi doorschemeren? Nou ja, hoe dan ook, de bever knapt zijn huis wel weer op. Ook deze beverlocatie ligt in de gevarenzone wat hoogwater betreft. Ze zijn het gewend.
 

De bever is niet voor één gat te vangen. Dat maakt hij zelf ook heel goed duidelijk. Er ligt een kakelvers geurspoor op de zandige oever. De boodschap luidt: "Hier woon ik!"





1 opmerking:

  1. Mooi weergegeven Willy wat de kracht van water is. Gelukkig dat de bevers op tijd naar hogere grond zijn verhuisd.
    Groeten,
    Roos

    BeantwoordenVerwijderen