Beversporen langs de Donau

 
Het was niet bepaald "An der schönen blauen Donau" toen we daar zaterdagmiddag waren. Grijs en troosteloos was het. Maar het doel: beversporen zoeken en vinden werd wel bewaarheid. Op onze terugreis met de auto vanuit Oostenrijk, waar we een week lang schaatsten op de Weissensee, maakten mijn echtgenoot en ik een tussenstop. 


Dat wilde ik graag bij de Donau; je weet maar nooit, dacht ik. Wie weet vind ik er iets van beveractiviteit.

 




Eerst zag ik een boom waar aan geknaagd was. Hoera.....! Maar bij inspectie van dichtbij twijfelde ik. Rare sporen vond ik het, meer verticaal dan horizontaal en geen vraat diep in de boom, geen snippers eronder. 


Zou het door een hond zijn gedaan? Sommige bezitters van honden (vooral vechthonden) laten hun viervoeters trainen op bomen, om kaken en tanden sterk te maken. Was dat ook hier gebeurd? 


Toen ik verder zocht zag ik aan een struik een schuin afgeknaagde tak boven het snelstromende water hangen. Dat was zeker van een bever. Later kon ik met gevaar voor eigen leven nog een knaaghoutje van de steile oever pakken. Die trofee nam ik mee natuurlijk. 



Conclusie: ook langs de Donau zitten bevers. En wie weet, was het vraatwerk aan de boom toch ook van een bever, een beetje een onhandige bever.