Een beverschedel met secondenlijm

In het voorjaar vond ik, zomaar op de stenen van een wandelpad, een deel van een beverschedel. Niet echt een plek waar een bever zijn laatste adem uitblaast. Ik denk dat een hond er aan had gevreten en het daar naar toe had gesleept. Het was de schedel en bovenkaak van een jonge bever. Sommige botdelen waren beschadigd, er zaten nog restjes vlees aan en het stonk behoorlijk, maar ik vond de vondst wel zo mooi dat ik mijn neus dichtkneep en het bot in een zakdoekje friemelde.

 




Ik vond de schedel op een plek waar door een projectontwikkelaar enkele maanden daarvoor een beverburcht totaal was weggevaagd, (Daarover later hopelijk meer. Ik heb aangifte gedaan en wacht op het vervolg). Mogelijk is de jonge bever aan zijn eind gekomen door de gevolgen van stress en het ontbreken van een goede schuilplaats.



Thuis kookte ik de schedel om het vlees los te weken, en nog eens wat langer, en nog eens een keer met een beetje zout en chloor erbij. Ik heb maar gewoon iets geprobeerd. Daarna peuterde ik met een satéstokje de laatste restjes gekookt vlees uit de hersenpan. Helemaal wit, zoals je geprepareerde schedels soms ziet, is het niet geworden, maar dat hoeft van mij ook niet. De natuurlijke kleur met de goed zichtbare schedelnaden is ook heel fraai.

Gevolg van al dat koken en uitdrogen was wel dat de tanden er bijna uitvielen, maar met wat secondenlijm zit nu alles nog op z'n plaats. Ik heb er weer een mooi attribuut bij voor mijn beverlezingen. Gisteravond hield ik een lezing in Wijlre voor een leuk, geïnteresseerd publiek. Daar lag ook de schedel uitgestald tussen de beverkeutels, beverboeken, folders, bevertanden, dvd's, knaaghoutjes en noem maar op, bovenop de jas van beverbont.


Misschien heeft ook uw organisatie belangstelling voor een beverlezing. Neem dan contact op via willydekoning@home.nl. Behalve een uitgebreide lezing met veel unieke foto's en feiten vertoon ik ook mijn film en beantwoord doorgaans vele vragen.