Over bevers, blauwalg en kroos

Keer op keer leer ik weer iets nieuws over het gedrag van de bever. Hoewel het geen viseters zijn, houden ze toch van schoon water. Ze dulden geen troep bij hun burcht. Dat merkte ik vorig jaar bij de Oolderplas bij Roermond toen daar sprake was van blauwalg. Een dikke groene laag ( ja, groen, niet blauw) lag toen in de inham bij de burcht. Ik postte er een avond en een morgen vanuit de kano om bevers waar te nemen, maar ik zag ze niet. Toen dacht ik nog dat ze misschien helemaal verdwenen waren daar, maar enkele maanden later toen ik een keer vanaf de oever keek waren ze terug. Ik hoorde ze in hun burcht.

Nu zijn we tijdens onze vaarvakanties aangekomen in de Flevopolder in het Harderbos. Twee jaar geleden ontdekte ik hier een beverburcht en ik maakte er mooie filmopnames en foto's van adulte en juveniele bevers. Gisteravond wilde ik dat kunstje herhalen, dus te water met mijn kano.

Na anderhalf uur wachten bij de burcht had ik nog niets anders waargenomen dan voorbijvliegende ijsvogels en stekende muggen.
Wel zag ik een dikke laag kroos, niet alleen in de Hoge Vaart waar onze boot ligt, maar vooral in de inham bij de beverburcht. Ik vermoedde dat ze vanuit de burcht onder de dikke laag door zouden zwemmen om een eind verderop, waar de laag iets dunner is, hun kop boven water te steken. Ik zou dat dan zien door de beweging van de krooslaag. Maar ik zag niets. Iets horen gebeurde evenmin, geen gezucht, gepiep of geknaag vanuit de burcht. Links en rechts peddelen door het kanaal leverde ook niets op. 

Nu is het vroeg in de ochtend, kwart over zes, en ik onderneem een nieuwe poging. De dauw hangt over het water. De hele nacht is er gespuid. Het water stroomt met kroos en al langs de boot, maar dat gaat niet hard genoeg om de dikke krooslaag weg te krijgen. Bij de burcht posten doe ik niet meer. Ik denk dat dat weinig zin heeft. Ik kano een heel eind richting De Blauwe Dromer, de sluis naar het Randmeer bij Harderwijk. Onderweg moeten er diverse burchten zijn. Toch neem ik geen bevers waar, slechts enkele sporen. Dan de andere kant weer op, voorbij de boot. Daar kano ik een smalle zijtak in, onder een bruggetje door en verder. Het water wordt breder en er is geen kroos. Diep is het niet, maar wie weet. 

Hoera, een vers geurmerk, knaaghoutjes, een wissel naar de begroeiing. Een heel eind peddel ik de zijtak in. Mooi is het hier. De zon breekt door, het is al bijna acht uur. Even meen ik in de verte een beverkop te zien, maar als ik met mijn verrekijker kijk is hij - of ondergedoken -of ik heb me vergist.
Ik ga terug, jammer, geen bevers deze keer.
Op de terugweg hoor ik ineens het gepiep en geklaag van jonge bevers. Het geluid komt uit het riet. Dat is vreemd, want als ze tussen het riet zwemmen piepen ze niet. Ik blijf een poos wachten.......dan hoor ik het weer. En ook een knaaggeluid. Hoe kan dat nou uit het riet komen?

Het duurt enige tijd voordat ik het doorheb:

De hele beverfamilie zit in het riet. Hier is hun tijdelijke rustplaats om het kroos te ontwijken. Ze hebben een nest gemaakt in de dikke rietkraag en slapen op een leger, hangend boven het water. Het knaaggeluid is van een volwassen bever. Ik hoor ook gemurmel. Ik hoor zelfs een scheet, harder dan mijn man ze laat. Aan het ritmische geritsel van het riet hoor ik dat een bever zichzelf zit te poetsen. 
Hoe ik mijn best ook doe om tussen de stengels door te gluren, ik zie ze niet. Nog geen glimp van een bevervacht, maar mijn oren bedriegen me niet. Hier woont een beverfamilie op een tijdelijke locatie. Net als bij de Oolderplas vorig jaar ontvluchten ze de viezigheid. Als ik een lange stok had met een spiegel zou ik ze kunnen zien of met een drone. Die heb ik niet en dat hoeft ook niet. Toch zou ik graag willen weten hoe het er van bovenaf uitziet, slapende bevers in het riet.

Hoe inventief zijn de bevers? Fantastisch!