Bevers hebben geen zwemles nodig

Elk kwartaal is op de achterkant van het tijdschrift Zoogdier een foto met bijbehorend verhaal te zien en te lezen. Deze keer is het een bijdrage van mij. Natuurlijk over bevers, dat kan niet anders. Het gaat over een belevenis tijdens mijn medewerking aan de bioscoopfilm 'Holland, Natuur in de Delta'.



Bijgaand de tekst die ik aanleverde en die iets verkort werd afgedrukt: 

Verhuizing

Twee jonge bevers piepen in de burcht en hun moeder is er zojuist naar toe gegaan. Ik blijf nog even wachten in mijn kano met de filmcamera paraat, je weet maar nooit. Ik doe mijn stinkende best om in opdracht van EMS-films bevers te filmen voor 'Holland, Natuur in de Delta'.

Ik hoor een vreemd gestommel bij de burcht. Het zijn de konikpaarden die hier grazen. Zo zullen de bevers de slaap niet vatten, denk ik. En wat blijkt? Moeder bever heeft genoeg van het langdurige gerommel bij de burcht en komt met haar jongen naar buiten. Eén jong in haar bek, de ander er vlak naast zwemmend. Dit heb ik nog nooit meegemaakt! Draaien met die camera! Ze zwemt heel doelbewust naar de overkant van de plas, waar het drietal onderduikt. Daar is een oeverhol.

Terwijl ik nog zit bij te komen van dit unieke schouwspel verschijnt haar kop weer boven water en zwemt ze nogmaals voor me langs. Kennelijk zit het mannetje in het oeverhol en was ze niet welkom met haar kroost. Daar gaat ze weer, op weg naar een ander hol, opnieuw één bevertje in haar bek en de ander heel dicht naast haar. Ik zie hoe de jongen op haar vertrouwen en bewonder haar daadkracht.

Dit bijzondere tafereel heeft de bioscoopfilm gehaald. Het commentaar daarbij luidt: "De bevertjes krijgen zwemles." U weet wel beter.

Willy de Koning

Ter informatie: Jonge bevers kunnen (zo nodig) meteen zwemmen en hebben dus geen zwemles van moeder nodig. Na hun geboorte blijven ze zo'n zes weken binnen de burcht. Hun gewicht is eerst nog te gering en hun vacht te wollig om goed te kunnen duiken. Eenmaal buiten in het water zouden ze dan zonder hulp van de moeder de onderwateringang niet meer kunnen bereiken om terug te keren in hun veilige burcht. 

Ze oefenen het zwemmen vooraf al wel bij het voorportaaltje binnen de burcht. Dat is de plek waar de bevers hun vacht uitschudden als ze binnen komen. Met zes weken is het veilig genoeg om de buitenwereld te verkennen. Dat doen ze eerst vlak bij de burcht en het liefst onder de begroeiing. Naarmate ze ouder worden breiden ze ook hun foerageergebied uit.

Via  deze link  kun je een filmpje zien van dit tafereel.

Bever bij daglicht

Vanmorgen werd ik in het radioprogramma Limburgs Land van L1 geïnterviewd over bevers. Na afloop ging ik vanuit de studio in Maastricht nog even beversporen zoeken langs de Maas. 

Terwijl ik juist in de uitzending had gezegd dat het nog iets langer licht moet zijn om bevers bij daglicht te kunnen zien, werd mijn bewering afgestraft.
 
Ik zocht op de oever naar geurmerken toen ik ineens iets vanuit mijn ooghoek waarnam. Naast me zwom een bever. Die was laat op om nog iets te eten. Er flitste ook een ijsvogel voorbij, ik vond de burcht en heel veel sporen. Het kon niet op...!

Bijgaand de link voor het beluisteren van het programma

http://www.l1.nl/nieuws/312593-willy-koning-over-succes-van-bever-limburg?utm_source=feedburner&utm_medium=twitter&utm_campaign=Feed%3A+l1%2

Fnieuws+%28L1%29

Weer zo'n geslaagde beverwandeling

De bever zelf had er alles aan gedaan om de beverwandeling van vanmiddag te laten slagen. Volop geurmerken, goed te zien en te ruiken. Wissels, knaagsporen aan talloze bomen, knaaghoutjes en fraaie prenten in de modder. 


Met 10 leergierige mensen wandelde ik rondom de Dilkensplas en de Teggerse Plas bij Ohé en Laak en vertelde ik over de bever en zijn gedrag. Fraai weertje erbij, ook dat nog. Het was de tweede keer dat ik een dergelijke wandeling organiseerde en het is weer voor herhaling vatbaar. 

Bedankt allemaal, jullie waren een leuk gezelschap!

A.S. ZATERDAG: BEVERWANDELING

Wie gaat er mee met mij met de 'Wandeling beversporen' op zaterdag 12 maart 14.00 uur? Een wandeling met burchten, heel veel verse knaagsporen aan bomen, wissels en eetplekken van de bever. In januari organiseerde ik dat voor het eerst en de reacties waren heel positief. Er is zelfs al een wachtlijstje.
De wandeling duurt ongeveer 2 uur en er is ruimte voor al je vragen. Ik heb veel te vertellen over bevers.
Doe laarzen of waterdichte wandelschoenen aan. Het kan nog modderig zijn, maar de weersvooruitzichten zijn goed.
De exacte locatie ( ergens in de buurt van Stevensweert) maak ik bekend bij de mensen die zich aanmelden voor deze wandeling. Heb je de film 'Holland, Natuur in de Delta' gezien? Daarin zitten ook enkele filmbeelden die ik maakte. Herinner je je een leuk jong bevertje uit de film (zie foto)? Ik laat je de plek zien waar ik die opname maakte. 

Wie het eerst komt, die het eerst maalt. Vol is vol en ik denk dat 12 personen het maximum is.
Je kunt je aanmelden door een mail te sturen naar willydekoning@home.nl.
Deelnamekosten per persoon: vrijwillige bijdrage. Mijn dvd 'Het leven van de Bever/Belevenissen met Bevers' en mijn boek 'Avonden aan de Waterkant' zijn na afloop te koop.

Wie weet, treffen wij elkaar zaterdag. Met vriendelijke groet, Willy de Koning

De kracht van water

Het is niet eens zulk extreem hoog water geweest; toch is de impact ten zuiden van het Limburgse dorp Maasband enorm. Drie flinke happen zijn er uit de weilanden op de oostoever van de Maas genomen. Bij de grootste inham, ik schat wel 15 meter diep, hebben het weggespoelde zand en grind een beverburcht bedolven.
Kijk op http://www.waterpeilen.nl/ bij 2 maart voor uitleg van dit fenomeen. 

De bevers woonden hier in een bijzonder onderkomen, de uitgang van een niet meer gebruikte rioolbuis. Een deel was van ijzer, een ander deel van beton. De gaten hadden ze provisorisch gedicht met planten en takken. Op mijn blog van 25 september 2012 schrijf ik hierover. Zie ook bijgaande foto: 

 

Deze burcht was al die tijd al sterk onderhevig aan de wisselende waterstanden in de Maas. De Maas is een regenrivier en kan enorme hoge pieken bereiken. Maar niet eerder gebeurde wat ze nu overkwam. Hun hele burcht is nu bedolven onder het meegesleurde zand en grind. Natuurlijk waren de bevers op dat moment niet in hun burcht, want het hoge water had hen daaruit allang verdreven. In de buurt zijn aan beide zijden hoge oevers, waar ze holen kunnen maken. Daar hebben ze alternatieve onderkomens.

Het water is nog steeds te hoog om terug te keren in de burcht en stroomt met flinke kracht. Alles ligt onder de rotzooi, een grauw en troosteloos gezicht. Heel veel riet en takken, maar helaas ook veel zwerfvuil. 

Het is de vraag of de bevers hun burcht weer in gebruik kunnen nemen als het water is gezakt. Bevers zijn sterke gravers en harde werkers, dus wie weet graven ze de voordeur weer open.

Ze hebben het drama in ieder geval wel overleefd. Overal zijn verse sporen te zien, die na de crash zijn gemaakt. Aan de overkant, op de Belgische oever, steekt een pas afgekloven tak uit een hol zie ik met mijn verrekijker. 









Ongeveer twee kilometer noordwaarts is een andere beverburcht weggevaagd. Je houdt het niet voor mogelijk, maar hier is het nog troostelozer. Behalve aangespoeld zwerfvuil is hier ook sprake van illegale stort. Tuinafval, huisraad en zakken met plastic buizen zijn hier 'gewoon' over de rand gekieperd. In mijn blog van 13 maart 2012 beschreef ik deze plek. Toen zag het er nog redelijk uit, nu is het een gore bende. 

Bevers trekken zich daar blijkbaar niets van aan. Ze gaan gewoon hun weg, op zoek naar voedsel. Met hun dubbele paspoort wonen ze momenteel zowel in Nederland als in België. Op de oevers waar het water zich al heeft teruggetrokken liggen pas afgekloven knaaghoutjes. 
De tandafdrukken op de takjes variëren in breedte. Hier is dus sprake geweest van voortplanting, constateer ik, want jonge bevers hebben smallere tanden.

Hogerop in het weiland liggen nog wat takken van de hoogwaterperiode en zelfs hoog aan een boomstam zie ik knaagsporen, zogenoemde proefplekjes. Hier en daar is een stukje schors geproefd. Er is een ingestort hol te zien, maar dat kan ook wel van vòòr het hoge water zijn. Diverse wissels op de steile oever leiden naar de akker. Hier heeft mais gestaan waar de bevers in het najaar lekker van hebben gesnoept. 

De burcht is niet meer te vinden, of zie ik daar toch nog een restje tussen de rotzooi doorschemeren? Nou ja, hoe dan ook, de bever knapt zijn huis wel weer op. Ook deze beverlocatie ligt in de gevarenzone wat hoogwater betreft. Ze zijn het gewend.
 

De bever is niet voor één gat te vangen. Dat maakt hij zelf ook heel goed duidelijk. Er ligt een kakelvers geurspoor op de zandige oever. De boodschap luidt: "Hier woon ik!"