Bever maakt zich kwaad

Soms kunnen bevers heel dom te werk gaan bij het omknagen van bomen. 
Dan blijven de bomen ergens tussen de takken van andere bomen hangen en zijn de lekkere blaadjes onbereikbaar. 

Zo was dat ook bij het boompje op het onderstaande YouTube-filmpje. Een lang, dun boompje. Een meter of 6/7 hoog met een stammetje van zo'n 9 cm doorsnee. 
Om de bever een handje te helpen heb ik het met enige krachtsinspanning losgekregen uit de takken en weten om te buigen naar een andere valrichting. Zo kwam het terecht naast een dikkere boom waaraan de bever al was begonnen met knagen. De cameraval stond er op gericht vanaf een andere boom. (zie foto)

Twee kansen dus om een bever te filmen, verder knagend aan de dikke boom of etend van het dunne boompje. Hij koos voor het laatste en liet het zich lekker smaken.

Op het filmpje heeft hij het stammetje al een keer doorgeknaagd en wil de rest meenemen. Dat lukt niet, hij maakt zich kwaad en besluit dan (net op het eind van het filmpje) om er eerst nog een deel af te knagen. 

Het trucje met het ombuigen van de verkeerd omgevallen boompjes haal ik wel vaker uit. Je kunt stellen dat ik de natuur manipuleer door de boom op de grond te laten vallen, maar ik vind het zonde om het onbereikbaar voor de bever ergens in de hoogte te laten verdrogen. Dat was immers de bedoeling niet. Meestal maakt de bever gretig gebruik van mijn manipulaties. 

Bevers bij Kessenich (België)

IJsvogels en bevers kijken gaat vaak samen

Om kwart over zeven's avonds kruis ik vanuit Stevensweert met de kano de Maas en bevind me daarna in het buitenland, België in de buurt van Kessenich. Hoewel het al vroeg donker wordt ga ik toch nog een avondje 'beveren'. 

Ik laat me onderuit zakken in de kano, want het zal nog wel even duren voordat er een bever verschijnt, áls t'ie al komt. Maar ik kan meteen weer rechtop gaan zitten en de camera ter hand nemen, want links en rechts schieten de ijsvogels langs me heen. Helaas valt fotograferen niet mee, er zijn teveel golven. Eerst tel ik er twee, dan zie ik er drie. 

Vlak bij de beverburcht gaan er twee zitten. Terwijl ik me daar op concentreer zie ik in mijn linkerooghoek iets bewegen, een takje. Tjonge, er is al een bever wakker. Het is een jong, die met zijn kleine beverhandjes naar iets groens grijpt. 
In een donker, verscholen hoekje eet hij het op. Dan zwemt hij verder. Na een poosje volg ik hem en ontdek hem weer terwijl hij her en der een blaadje eet. 

Ondertussen vliegen de ijsvogels me letterlijk om de oren. Telkens strijken ze samen neer in een struik, dicht bij elkaar. Ik heb er drie tegelijk in beeld en op dat moment vliegen er naast me nog twee achter elkaar aan. Ik kan de ijsvogels heel dicht naderen Ik laat de kano er zo rustig mogelijk naar toe drijven zonder te bewegen, tenminste als de wind het toelaat.

De ijsvogels, het zijn juvenielen en nog niet zo goed op kleur, trekken zich niks aan van de kleine bever die onder hen door zwemt. Dan zie ik een tweede jonge bever. De twee ravotten met elkaar.

Op dat moment staat er ineens een oude reebok met een grijze kop op de oever. Ik weet nu echt niet meer waar ik kijken moet. Zoveel moois tegelijkertijd, dat heb ik nog nooit meegemaakt. Het is ondertussen al aardig aan het schemeren, de foto's zijn niet al te best, maar ik geniet volop.

Jonge bevers zijn vaak nieuwsgierig en argeloos en durven dichter bij de kano te komen dan de oudere dieren. Maar de jonge ijsvogels doen er nog een schepje bovenop, die zijn nog argelozer dan de bevertjes.

Ik had geen al te hoge verwachtingen van deze 'beveravond', maar peddel dus heel tevreden terug naar de jachthaven in Stevensweert. Meestal zie ik wel een ijsvogel als ik zit te 'beveren', maar vijf is wel een behoorlijke score! Vlak voordat ik weer de Maas oversteek zie ik ook nog de ouders van de jonge bevers. 

 

Ik slaap een nachtje op onze boot en ben de volgende ochtend al weer vroeg present. Zelfde recept als de avond ervoor, alleen de adulte bevers laten zich niet zien.

Bevers doen zich tegoed aan mais

Het is weer de tijd van 'opvetten'. Met het oog op de komende winter is voor veel dieren de herfst een periode om flink te schransen. 
Dat is bij de bever niet anders. Daar waar hij kan doet hij zich, naast zijn gewone menu, tegoed aan landbouwgewassen. Bieten en mais zijn populair. Wie er oog voor heeft ziet hier en daar de sporen daarvan. 
 
Een wissel vanuit het water naar een bieten- of maisveld, ligt vaak bezaaid met verloren bladeren of hele stengels. De bever kiest er meestal voor om niet meteen ter plekke zijn lekkernij te verorberen, maar sleept er eerst mee naar de oever om het daar te eten. Bij onraad is hij dan snel veilig.


Erg zuinig met zijn voedsel is de bever niet, helaas. Hij steelt meer van de boer dan hij opeet. Her en der liggen bieten en maisstengels die hij achteloos laat liggen. Daarmee verraadt hij zichzelf. Soms drijven ze met de stroom mee naar elders. 



Als ik ergens een maisstengel in een beek zie drijven of een suikerbiet zie slingeren gaan meteen mijn alarmbellen rinkelen. Waar komt dat vandaan???


Zo heeft al menig verdwaalde biet of maisstengel mij op het spoor van de bever gezet. 
Vorig jaar hing ik mijn cameraval op bij een bietenwissel naast de Swalm. Bingo! 
Een stelende bever gefilmd.




Op een andere plek liep een bever op een nacht 12 keer met een maisstengel naar het water.  Dat gaat op den duur aardig in de papieren lopen als de boer dat wil declareren. 
De Limburgse boeren zullen er niet al te blij mee zijn. Zeker niet dit jaar, omdat de overvloedige regenval veel gewassen (vooral bieten) heeft bedorven.

 

Let dus goed op als je in het veld bent. Wie weet zet een maisstengel of bietenblad je op het spoor van een bever.