Bever eet boombast

Een volwassen bever zit schors te eten

Over bevers, blauwalg en kroos

Keer op keer leer ik weer iets nieuws over het gedrag van de bever. Hoewel het geen viseters zijn, houden ze toch van schoon water. Ze dulden geen troep bij hun burcht. Dat merkte ik vorig jaar bij de Oolderplas bij Roermond toen daar sprake was van blauwalg. Een dikke groene laag ( ja, groen, niet blauw) lag toen in de inham bij de burcht. Ik postte er een avond en een morgen vanuit de kano om bevers waar te nemen, maar ik zag ze niet. Toen dacht ik nog dat ze misschien helemaal verdwenen waren daar, maar enkele maanden later toen ik een keer vanaf de oever keek waren ze terug. Ik hoorde ze in hun burcht.

Nu zijn we tijdens onze vaarvakanties aangekomen in de Flevopolder in het Harderbos. Twee jaar geleden ontdekte ik hier een beverburcht en ik maakte er mooie filmopnames en foto's van adulte en juveniele bevers. Gisteravond wilde ik dat kunstje herhalen, dus te water met mijn kano.

Na anderhalf uur wachten bij de burcht had ik nog niets anders waargenomen dan voorbijvliegende ijsvogels en stekende muggen.
Wel zag ik een dikke laag kroos, niet alleen in de Hoge Vaart waar onze boot ligt, maar vooral in de inham bij de beverburcht. Ik vermoedde dat ze vanuit de burcht onder de dikke laag door zouden zwemmen om een eind verderop, waar de laag iets dunner is, hun kop boven water te steken. Ik zou dat dan zien door de beweging van de krooslaag. Maar ik zag niets. Iets horen gebeurde evenmin, geen gezucht, gepiep of geknaag vanuit de burcht. Links en rechts peddelen door het kanaal leverde ook niets op. 

Nu is het vroeg in de ochtend, kwart over zes, en ik onderneem een nieuwe poging. De dauw hangt over het water. De hele nacht is er gespuid. Het water stroomt met kroos en al langs de boot, maar dat gaat niet hard genoeg om de dikke krooslaag weg te krijgen. Bij de burcht posten doe ik niet meer. Ik denk dat dat weinig zin heeft. Ik kano een heel eind richting De Blauwe Dromer, de sluis naar het Randmeer bij Harderwijk. Onderweg moeten er diverse burchten zijn. Toch neem ik geen bevers waar, slechts enkele sporen. Dan de andere kant weer op, voorbij de boot. Daar kano ik een smalle zijtak in, onder een bruggetje door en verder. Het water wordt breder en er is geen kroos. Diep is het niet, maar wie weet. 

Hoera, een vers geurmerk, knaaghoutjes, een wissel naar de begroeiing. Een heel eind peddel ik de zijtak in. Mooi is het hier. De zon breekt door, het is al bijna acht uur. Even meen ik in de verte een beverkop te zien, maar als ik met mijn verrekijker kijk is hij - of ondergedoken -of ik heb me vergist.
Ik ga terug, jammer, geen bevers deze keer.
Op de terugweg hoor ik ineens het gepiep en geklaag van jonge bevers. Het geluid komt uit het riet. Dat is vreemd, want als ze tussen het riet zwemmen piepen ze niet. Ik blijf een poos wachten.......dan hoor ik het weer. En ook een knaaggeluid. Hoe kan dat nou uit het riet komen?

Het duurt enige tijd voordat ik het doorheb:

De hele beverfamilie zit in het riet. Hier is hun tijdelijke rustplaats om het kroos te ontwijken. Ze hebben een nest gemaakt in de dikke rietkraag en slapen op een leger, hangend boven het water. Het knaaggeluid is van een volwassen bever. Ik hoor ook gemurmel. Ik hoor zelfs een scheet, harder dan mijn man ze laat. Aan het ritmische geritsel van het riet hoor ik dat een bever zichzelf zit te poetsen. 
Hoe ik mijn best ook doe om tussen de stengels door te gluren, ik zie ze niet. Nog geen glimp van een bevervacht, maar mijn oren bedriegen me niet. Hier woont een beverfamilie op een tijdelijke locatie. Net als bij de Oolderplas vorig jaar ontvluchten ze de viezigheid. Als ik een lange stok had met een spiegel zou ik ze kunnen zien of met een drone. Die heb ik niet en dat hoeft ook niet. Toch zou ik graag willen weten hoe het er van bovenaf uitziet, slapende bevers in het riet.

Hoe inventief zijn de bevers? Fantastisch!

Op zoek naar de otter

Dit is een beverblog, maar vandaag gaat het over de otter. We vieren onze vakantie al varend door Nederland. In Limburg en langs de grote rivieren hield ik me vooral bezig met bevers en beversporen, maar nu zijn we aangekomen in het Nationaal Park Weerribben en Wieden. Dus is het tijd om mijn blik eens te verleggen naar de otter.
Om half acht 's avonds laat ik mijn kano te water en peddel het natuurgebied in. Het weer was de hele dag niet al te best, maar de avond lijkt mooi te worden. Ik hoop otterspraints te vinden, want die heb ik nog nooit gezien (en geroken). Otterspraints is de nogal losse, kruimelige ontlasting van een otter en ruikt naar vis, zijn voedsel. Hij deponeert het op steigers, onder bruggen, op ribbeltjes, stenen, noem maar op.
Ik peddel naar de steiger bij de aalscholverkolonie. Niets. Ook bij de balk die over de ingang van een eendenkooi ligt vind ik niets.
In de verte zie ik een heteluchtballon varen. Mooi zo, dat betekent dat het goed weer blijft. Ik kano een sloot in die leidt naar één van de petgaten. Daar kan ik uit de wind gaan liggen achter het riet.
Ik zak onderuit in de kano en wacht af of er iets gebeurt. Vissen, grote en kleine, zwemmen om me heen. Maken kringen of springen even boven het water. De luchtballon is nu boven me, ik hoor het gas stromen. Ik zie trouwens ook dat de lucht betrekt. Komt er toch een bui?
De achterkant van mijn kano ligt in het riet en het petgat is ruim twintig meter breed. Ik kan het links en rechts goed overzien. Aan de overkant maakt een dikke vis flinke beroering in het water en komt met een golfje in mijn richting. Maar ik zie ook luchtbelletjes, zoals ik dat van bevers ken. Het spoor is alleen smaller en gaat veel sneller en zigzaggend door het water.....! Het zal toch niet.....?
Twee meter rechts van mijn kano bereikt het spoor het riet. Ik kijk in de ogen van een verbaasde otter. Hij snuift mijn lucht op. Voordat ik mijn camera op hem focus is hij al weer onder water verdwenen. Hooguit anderhalve seconde duurde deze ontmoeting, maar het is voor mij een hele bijzondere ervaring. Mijn eerste ontmoeting met een otter in het wild. Fantastisch!
Ik wacht nog of ik deze of een andere otter kan waarnemen, maar de licht wordt steeds donkerder. Er komt toch een bui. Jammer, dat ik niet langer kan blijven, maar blij peddel ik terug naar de boot! Wat een avond!

Tegenstanders van bevers nemen heft in eigen hand

Beverburcht geblokkeerd met zakken cement - http://www.1limburg.nl/l/31312 #1Limburg

Welke kant gaat het op als tegenstanders van bevers het heft in eigen hand nemen? Ik hou mijn hart vast.

http://www.1limburg.nl/gallery/72602/31320/eNoly0EKhDAQRNG71DqDOu48iyBN0mJAO5p0YAbJ3U1wW%252B%252FXjSO4vDMmrEyaIy8U1du6GJwU6UiYboh3tRiH8dujGDhO6oXUB2l6km6VJTieuzcyuDLHf1MbRPmnNUhs2%252BUzoJTyAMJCKFs%253D

Misschien wel mijn mooiste beverbeelden ooit!

Meestal zitten bevers zoveel mogelijk onder takken en begroeiing te eten.  Ze zijn er een meester in om zich te verschuilen. Dan zie ik slechts een glimp van de vacht en het levert geen mooi plaatje op om te filmen. Maar deze avond is alles perfect. Vanaf de Maasdijk kijk in naar beneden naar de plas waar een beverfamilie woont. 

Ik zie er eentje onder me die zit te eten. Geen takken ervoor, wel brandnetels die heen en weer waaien. Hoewel ik van plan ben om langzaam dichterbij te sluipen maak ik voor de zekerheid vast een paar opnamen. Op de display zwemt het jong binnen beeld. Mooi!

 

De wind staat gunstig, de bevers kunnen me niet ruiken. Nu is het een kwestie van geen lawaai maken en heel voorzichtig bewegen. Telkens als de volwassen bever, de moeder, even niet oplet zet ik een paar voorzichtige passen. Soms draait ze zich om op zoek naar een tak of verdwijnt haar kop even onder water. Daarvan maak ik dan gebruik. 

 

Dat het de moeder bever is weet ik om diverse redenen. 

De belangrijkste is: het jong is in de buurt. Het jong houdt zich het liefst op bij de moeder, pas later komen vader, broers en zussen meer in beeld. Ik heb ze bij deze plas ook al wel gezien met andere familieleden, maar moeder en kind vertonen een speciaal gedrag. Ze kunnen veel meer van elkaar hebben.

Een andere reden waaraan ik weet dat dit de moeder is, is haar uiterlijk. Ze heeft dikke, grijze snorharen en weinig wenkbrauwharen. Verder heeft ze de gewoonte om een tak van links naar rechts kaal te eten. Voor zover ik weet doen de andere bevers hier dat precies andersom, van rechts naar links. Tja, ook bevers hebben zo hun gewoontes.

Het is altijd lastig om bevers in het veld te herkennen, maar sommigen hebben bepaalde kenmerken qua gedrag of uiterlijk. Ook grootte en kleur kunnen verschillen.

De twee bevers blijven heel lang zitten en ik krijg de gelegenheid om dichterbij te komen. Stapje voor stapje gaat dat en telkens verplaats ik de camera op statief een stukje richting oever. Op een gegeven moment is het genoeg, als ik nu nog verder ga krijgen ze me in de gaten. Ik krik de camera nog wat op, die staat nu hoog genoeg om de brandnetels te ontwijken. Mijn hoofd zien ze net niet. Draaien maar met die camera!

Het gaat fantastisch. Tjonge, wat zijn ze lekker bezig met eten, zwemmen en takken verplaatsen. Het jong duikt telkens langdurig onder en laat dan zijn staat hoog uit het water steken. Ook oefent hij met 'nodeloos takken verslepen'.

  

Misschien zijn dit wel mijn mooiste opnamen ooit! 

Via onderstaande links kun je enkele films bekijken. 

Samen eten 

Jong zwemt met tak 

Twee bevers spelen verstoppertje

Twee bevers spelen verstoppertje

 Het lijkt erop dat moeder bever en het jong verstoppertje spelen, maar waarschijnlijk zoeken ze elkaar en lopen ze elkaar steeds mis.

Jonge bevers komen buiten

Dit is de tijd van het jaar dat de jonge bevers naar buiten komen. Eerst nog dicht bij burcht of hol, maar komende weken steeds verder. Op diverse plaatsen heb ik ze nu gezien. 
De grootte verschilt nogal, dat wil zeggen dat er enkele weken verschil zit tussen de verschillende worpen. 


Een ding is overal gelijk: meestal is de moeder in de buurt. Als ze weggaat is dat niet langer dan een half uur, drie kwartier en ze komt steevast terug met een lekkere tak voor de jongen. Maar ze worden ook nog gezoogd.
 


Ook wordt er door de moeders flink gespeeld met de jongen in het water. Pas als de jongen wat groter zijn komt de vader weer in beeld. 

Het is nog lastig om het te zien, want wat ik nu beschrijf komt pas voor als het bijna donker is. Of 's morgens heel vroeg, natuurlijk. 

Hoe groter ze worden, hoe meer ze zich bij daglicht laten zien. Geniet ervan!

Zie ook bijgaande links:  

https://www.youtube.com/watch?v=c3bp9zlselo 

https://www.youtube.com/watch?v=Yx22o-sp69s