Mijn gevoel zegt me dat het aantal beverratten in de
Limburgse wateren toeneemt; ik kom ze namelijk steeds vaker tegen. “Leuk!”, zou
je kunnen zeggen, “een ander zoogdier voor je lens!” Maar dat zeg ik niet.
Ik moet bekennen dat ik ze niet leuk
vind, in tegenstelling tot mijn favoriete zoogdier: de BEVER! 
Beide knaagdieren kunnen schade veroorzaken en doen dat ook. Daaraan zou je de conclusie kunnen verbinden dat ik bevers dus ook niet waardeer. Niets is minder waar; ondanks het feit dat bevers soms schade veroorzaken en de overheden op kosten jagen blijf ik ze leuk vinden. Ze horen hier en dat kun je van de beverratten (en de muskusratten) niet zeggen. Dat zijn exoten die in de Nederlandse natuur niet thuishoren, die andere dieren verdringen en die in de grond rond watergangen graven. Oevers, dijken en kades kunnen hierdoor verzakken en dat kan onveilige situaties veroorzaken. Dat kunnen bevers ook……maar toch, die zijn inheems en dragen op ingenieuze wijze bij aan de biodiversiteit.
Vanwaar mijn aversie tegen de beverrat? Ik vind hem ronduit
dom en lelijk. Zo, dat is eruit! Nu uitleggen waarom.
Beverratten kunnen ontzettend dom kijken. Met hun bek half
open staren ze je wezenloos aan. Daarbij verroeren ze zich niet, alsof ze
denken dat ze dan onzichtbaar zijn. Als je echt onzichtbaar wilt zijn, dan moet
je je plat drukken, zoals een wilde eend dat doet. Die domme beverratten zitten
rechtop op een opvallende plek. Daarbij maken ze ook nog eens een brommend geluid
als een oude Solex. Kijk, als je niet op wilt vallen, hou je dan stil en tril
niet zo overdreven met die dikke snorharen!
Van de voorkant van de beverrat gaan we naar de achterkant. Die ziet er duidelijk anders uit dan bij de bever, met zijn leuke, platte en functionele staart. De beverrat heeft een echte rattenstaart en tja, daar hou ik nu eenmaal niet van. Smaken verschillen.
Komen we bij zijn irritante gedrag. Ik heb gezien dat de
bever er ook zo over denkt, dus ik durf dat rustig hardop te zeggen.
Beverratten hebben de brutale gewoonte om beverburchten te
bezetten. Als het nu een anti-kraak-maatregel was, dan zou ik er begrip voor hebben.
Maar ze trekken zonder schroom in bij een bewoonde beverburcht. Te lui om een eigen hol
te graven! Trouwens; muskusratten doen dat ook, maar die zijn een stuk kleiner.
Beverratten hebben een behoorlijke omvang en je zult maar een beverrattenechtpaar ongenood
in je woning krijgen. Niet leuk, maar het gebeurt wel. Onlangs ontdekte ik zo’n brutaal koppel.
De één is bruin-grijzig, ik schat een kilootje of 5. Waarschijnlijk
het vrouwtje. De ander is een hele dikke zwarte van misschien wel 8 of 9 kilo. Dat
is de irritantste. Hij vertoont opdringerig gedrag bij de bevers en daar zijn deze
helemaal niet van gediend. Het zwarte exemplaar zwemt tussen hen door,
achtervolgt hen en wil met ze spelen. De bevers moeten daar niks van hebben,
maar gelukkig kunnen ze harder zwemmen. Op die manier schudden ze de beverrat
van zich af en blijven dus nog behoorlijk beleefd (vind ik), maar ik zou een
keer van me afbijten.
Beverratten en muskusratten; ze horen hier niet en worden
bestreden door de waterschappen. Dat mag van mij. Prima, hoewel ik de muskusrat
nog wel een aardig dier vind. Maar die irritante beverratten? Weg ermee.
