Bijna 200 jaar geleden verdween de laatste bever uit Nederland. Nou ja, hij verdween niet vrijwillig, hij werd doodgeslagen. Dat gebeurde in 1825 bij Zalk waar de inwoners hem verdachten van graverij in de dijk tijdens hoogwater.In 1988 werden er in de Biesbosch weer bevers uitgezet in ons land. Dat gebeurde een eerste keer onder matige belangstelling met toenmalig minister van Landbouw, Natuur en Visserij (LNV), Gerrit Braks. De tweede keer mocht Prins Bernhard enkele bevers vrijlaten en toen was de belangstelling van de pers enorm.
Gisteravond mocht ik een beverlezing geven in Sint Michielsgestel. In de zaal zat een gepensioneerde ambtenaar van het toenmalige ministerie van LNV die in 1988 Prins Bernhard vergezelde. Samen met de prins, heel veel andere mensen en de bevers is hij te zien op een oude krantenfoto. Hij staat rechts achter Prins Bernhard.
Na afloop van de lezing kwam hij naar me toe om me te complimenteren voor de lezing en mijn beverfilm. In ons gesprek deelden we de mening dat de manier waarop mensen tegen bevers aankijken weer begint te lijken op de situatie van 1825. De mensen in Zalk waren destijds blij dat ze de laatste bever hadden gedood; ze hadden een hekel aan het dier vanwege zijn gevaarlijke graverij. Ook nu zijn er mensen die zeggen, “we hadden de bever nooit opnieuw moeten uitzetten!” en ze zouden de bevers het liefst weer allemaal uitroeien.
Tijdens mijn lezingen vertel ik veel over de levenswijze van de bever, maar ook het verdwijnen, de herintroducties en de hedendaagse problemen krijgen aandacht. Ik vind bevers nog steeds fantastische dieren door hun leefwijze, hun werklust en vasthoudendheid, door hun positieve invloed op de biodiversiteit. Sinds 2009 geef ik er lezingen over en ik beleef daar veel plezier aan, ik volg ze, film ze en schrijf erover.
Sinds 2018 worden er in Limburg bevers gevangen en gedood als ze teveel overlast of gevaar veroorzaken. Eerst worden allerlei oplossingen geprobeerd, die zijn vastgesteld in het Beverprotocol. Als dat geen effect heeft worden ze gedood. We kunnen de bever helaas niet ongebreideld zijn gang laten gaan. Dat kan in Canada misschien, maar niet in Nederland. De aantallen gedode bevers lopen steeds verder op; van 15 in 2018 tot 170 in 2024. Ook andere provincies (Drenthe, Gelderland) zagen zich al genoodzaakt tot het doden van bevers.
Het verschil tussen 1825 en nu is, dat er toen veel minder mensen in Nederland woonden en er veel minder sprake was van kwetsbare infrastructuur die te lijden kan hebben van graverij door bevers (en ook door dassen, beverratten en muskusratten). We hebben in Nederland 200 jaar lang dijken, bruggen, viaducten, wegen en spoorwegen aangelegd zonder rekening te houden met mogelijke graverij. Daar krijgen we nu de rekening voor gepresenteerd, maar dat wil niet zeggen dat er in ons land geen bevers kunnen leven. Er zijn wel degelijk oplossingen voorhanden om gevaarlijke situaties te voorkomen. Dat kost natuurlijk veel geld, maar dat is het volgens mij wel waard. Er is daarvoor een landelijk initiatief in het leven geroepen, het Kenniscentrum Bever, waar tips en mogelijkheden worden gedeeld. Toch vind ik dat betrokken partijen zoals gemeenten, provincies, Rijkswaterstaat, ProRail en waterschappen nog teveel langs elkaar heen werken en elk hun eigen oplossing zoeken.De laatste bever uit Zalk kreeg een standbeeld in dit dorp aan de IJssel. Op de sokkel staat het jaartal 1825, in alle boekjes hierover wordt echter 1826 genoemd. Maakt ook niets uit. En die bever zelf? Die werd opgezet en kreeg een plek in natuurmuseum Natura Docet in Denekamp. Vorig jaar was ik daar, maar de bever kreeg ik helaas niet te zien. Die was opgeslagen in de kelder, maar vorige week verscheen hij ineens op TV. Nauwelijks nog herkenbaar als bever. Niet alleen vreemd vervormd, maar na twee eeuwen is de vacht helemaal verbleekt.
De bever is niet veranderd in al die jaren dat ik hem volg, hij doet gewoon wat zijn instinct hem ingeeft. Wat wel veranderd is, is de manier waarop we er nu tegenaan kijken. Sommige mensen blijven enthousiast over alles wat bevers doen; anderen zien alleen maar negatieve gevolgen. Ik probeer hun ambassadeur te zijn, maar zoek wel de nuance. Ik hoop in ieder geval niet dat mensen weer het heft in eigen hand nemen en dat de taferelen uit Zalk zich ooit gaan herhalen.